मर्मबंधातली माणसं

On 24th March 2020, the first lockdown of 21 days declared in India, Under Prime Minister Narendra Modi against COVID-19 pandemic. Without any realisation or prior preparation everything was suddenly stuck within the four walls of homes. Every single shops, factories, hotels, fast food carts, deliveries, business, transports, etc. was shut down. First few days had been passed in curiosity of sudden holiday and with the hope that all this will resolve shortly and we once again start with our daily running life. But very soon everyone get to know that this pandemic will not going to leave us that easily and early, it will be going to a long and very slow fight against WE and COVID-19. At first lockdown is not had an effect on financially middle class and upper class people lives but it has done drastically harmful effect on financially lower/daily working class people lives, whose daily existence depends only on their day to day earning, who has no saving for tomorrow and who has no plan...

कोरोना आपत्तीमुळे देशांतील शहरांचा आणि गावांचा कारभार बंद झाला होता. अजूनही काही ठिकाणी कडकडीत बंद आहे. या बंदच्या वातावरणात रोजंदारीवर काम करणारा वर्ग सुद्धा अडचणीत सापडला आहे. लॉकडाऊनच्या सुरवातीला पाच-सहा दिवस भागले गेले पण त्यांनंतर जाणवू लागली ती आर्थिक चणचण. दररोज पोटापाण्यासाठी लागणारा किराणा आणायचा कोठून? त्यासाठी पैसे उभारायचे कसे? असे अनेक प्रश्न निर्माण झाले. देशभरातील विविध गावांत-शहरांत काही सामाजिक संस्था आपुलकीने काम करत आहेत. माझा शाळकरी मित्र अमोल पाटील. तो आणि त्याचा मित्र महेश एगडे लॉकडाऊन सुरू झाल्यापासून सतत चौऱ्यांशी दिवस कल्याण, डोंबिवली, उल्हासनगर, मुरबाड, जळगाव, मनमाड, टिटवाळा, सिल्वासा येथील गरजू व्यक्तींना जीवनावश्यक साहित्यांचे वाटप केले आहे. ज्यांना मदत केली आहे ते सारे रोजंदारीवर काम करणारे कुटुंब आहेत. त्यात काही मध्यमवर्गीय देखील आहेत. प्रत्येक कुटुंबाला आठ-दहा दिवस पुरेल इतके किराणा साहित्य देणे सुरू होते. कोठलीही संस्था सोबतीला नाही. मदत करायची म्हणून प्रामाणिकपणे अजूनही काम सुरू आहे. आतापर्यंत त्यांनी एक हजार कुटुंबांपर्यंत किराणा पोहोचवला आहे.  क...